Μόνο έτσι μπορούν να χαρακτηριστούν οι τελευταίες καταλήψεις Λυκείων στην Βόρεια Ελλάδα (κυρίως), αλλά και αλλού. «Καταλήψεις που τις υποκινούν ακραίες φασιστικές οργανώσεις »,λένε οι μεν, «εύλογες ανησυχίες για την απαράδεκτη εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης στο μείζων εθνικό ζήτημα της Μακεδονίας» τις χαρακτηρίζουν οι δε. Και αυτοί οι «μεν» και οι «δε» είναι συνδικαλιστικά όργανα των φορέων της εκπαίδευσης. Και ρωτώ: Μπορεί μια ομάδα εργαζομένων να καταλαμβάνει δημόσιο χώρο στον οποίο δραστηριοποιείται χωρίς να έχει εξαντλήσει άλλους τρόπους επίλυσης των αιτημάτων της; Γιατί στους μαθητές γινόμαστε απλοί θεατές των καταλήψεων , που έχουν καθιερωθεί κάθε χρόνο; Με την στάση μας αυτή έχουμε ισοπεδώσει και εκφυλίσει στα μάτια των παιδιών την σοβαρότητα μιας κατάληψης σαν μέσον επίλυσης των προβλημάτων τους. Πρέπει να τους εξηγήσουμε ότι η κατάληψη ενός σχολείου είναι το έσχατο μέσο διεκδίκησης αιτημάτων. Πρέπει να έχουν προηγηθεί συζητήσεις και συνελεύσεις μεταξύ τους , ενημέρωση και προτάσεις στους διευθυντές , στο σύλλογο καθηγητών , γονέων και κηδεμόνων ,για ενημέρωση, αλλά και για βοήθεια. Σε σοβαρά πολιτικά θέματα, όπως το Μακεδονικό, μπορεί να χρειαστεί και η ενημέρωση από ειδικό επιστήμονα, για να γίνει το θέμα κατανοητό σε όλες τις πτυχές του. Μόνο έτσι θα μπορούν οι μαθητές ,αλλά και η σχολική κοινότητα μαζί να πάρουν θέση και να αναλάβουν δράση. ΓΝΩΣΗ του θέματος η οποία θα επιφέρει τις σωστές και υπεύθυνες κινήσεις.
Με τέτοιες μεθόδους δράσης θα λέμε ότι έχουμε ένα δυνατό και πολιτικοποιημένο(όχι κομματικοποιημένο),μαθητικό κίνημα που δεν υποκινείται από κανέναν και με την ορμή της νιότης του θα είναι ικανό να συμβάλλει θετικά στις κοινωνικοπολιτικές και πολιτισμικές αλλαγές που έχουν ξεκινήσει.
Παραδίδουμε στα παιδιά μας έναν κόσμο με πολλά προβλήματα και έχουμε ευθύνη για αυτό. Ας βοηθήσουμε να μορφωθούν και να αγωνίζονται σωστά για να τον αλλάξουν προς το καλύτερο.
Αρης Βαφειαδακης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου